من به عنوان یک برادر، ما همواره مراقبیم که این روحیه را در خودم داشته باشم که هرجا یک فرد دیگر بتواند مسئولیتی را که من بر عهده دارم، بر عهده بگیرد، حتی اگر به صورت مساوی از عهده این مسئولیت بربیاید، به دست او می سپارم. اگر به صورت بهتر، یقینا جارا خالی می کنم برای او. ولی حتی در صورت مساوی هم به دست او می سپارم. و تا این روحیه در ما زیربنای قبول مسئولیت نباشد، ما جمهوری اسلامی، نمی گویم حزب جمهوری اسلامی، نظام جمهوری اسلامی نخواهیم داشت. مگر نه این علی (ع) است که وقتی پس از مرگ عثمان از او می خواهند مسئولیت را بر عهده بگیرد، چه می گوید؟ می گوید: «اگر نبود احساس مسئولیت که خدا از آگاهان متعهد خواسته است در برابر ستم کشیدن و ستم کردن بی تفاوت نمانند، اگر نبود احساس این مسئولیت و اگر نبود این که می یابم نیروی پشتوانه و پشتیبان برای ایفای این مسئولیت اعلام آمادگی می کند، همچنان افسار این زمامداری، همچنان این زمامی را که باید به دست زمام دار در آید، همچنان آن را بر یال و کوپال این اسب رونده می انداختم و بدان اعتنایی نداشتم». این چیست؟ این روح علی، این روح انسان اسلام است. این روح حسین است. این روح امام صادق است؛این روح امام کاظم است؛ این روح حضرت رضاست؛ این روح این انسانهای نمونه است. اسلام تشیع، جمهوری اسلامی، حزب جمهوری اسلامی راستین، رهبران سیاسی و اجتماعی این کشور باید با این عیار سنجیده شوند؛ فقط با این عیار. و خدا گواه است که ما به هر مقدار از این روحیه برخوردار بشویم، به همان اندازه پیروزیم. این مردم ما امروز تشنه چنین روحیه هایی هستند. شعار ما یک شعار جاودانه است: عشق به صدق و حق و عدل. نه شعاری که می گوییم، بلکه شعاری که هم می گوییم و هم می کنیم و هم نشان می دهیم.
📚 حزب جمهوری اسلامی ایران: گفتارها، گفتگوها، نوشتارها، ص۲۷۱
﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋﹋
❞موسسه مطالعات اسلامی و علوم انسانی اندیشه بهشتی❝
